’Het is gebeurd’. Nog voor het echte roeigeweld losbarstte sprak de Praeses van Heeren Roeigenootschap Achelous deze memorabele woorden uit. In de vroege ochtend had hij in zijn skiff het maagdelijke roeiwater van de Spiegelwaal bevaren. Een diep gekoesterd verlangen van elke Phocaan was voor het eerst bevredigd. De eerste persoon had zich ontdaan van wat tot nog toe dé tantaluskwelling was geweest van elke Phocaan; de wens om ooit te mogen roeien op de nevengeul.
Het was deze Tweede Paasdag waarop een mooie paastraditie samenviel met dit historische moment. Al meer dan tien jaar is Achelous de hoofdverantwoordelijke voor de lege plekken tijdens de paasbrunch met (schoon)familie op Tweede Paasdag. Op de avond van Eerste Paasdag komt menig Phocaan naar de Bonificatieborrel om hier een voorsprong te verdienen voor de Bumping die de dag erop plaatsvindt. Op deze avond verzameld men geen eieren, maar bonificatiepunten, één punt per genuttigde consumptie. Gretiger dan ooit ging een groep van meer dan honderd Phocanen de strijd aan tot in de late uurtjes. De inzet was hoog, de winnaar zou namelijk de eerste winnaar ooit van een roeiwedstrijd op de Spiegelwaal worden.
De nacht die daarop volgde was kort, zeer kort. Om half negen ’s ochtends moesten de boten opgeladen worden voor transport naar de Spiegelwaal. Roeien is logistiek een complexe sport en het verplaatsen van al het materiaal vergt veel inspanning. De gretigheid naar het nieuwe vaarwater was in de ochtend echter ook springlevend en zo geschiedde het dat om half elf de eerste klappen gemaakt konden worden. Met kleine oogjes liepen de Phocanen richting het vlot en het strand eromheen om zich klaar te maken voor hun eigen eerste moment op de Spiegelwaal.
Er was echter één klein probleem. Het weer was perfect, voor de windsurfers welteverstaan. Na een paar korte baantjes was het roeien tijdelijk onmogelijk geworden en trokken we ons tijdelijk terug in het Bastion. Na een kort intermezzo roeptoeterde Roeland iedereen naar buiten en liet hij de bezoekers van het nieuwste stukje Nijmegen alvast kennismaken met het verlengstuk van een roeicoach, de megafoon. Meer dan honderd man konden uiteindelijk het water op vergezeld door de zon die inmiddels was doorgebroken.
Ondanks de minimale omstandigheden was het genot maximaal. Eenmaal op het water werden we getrakteerd op al het moois dat de Spiegelwaal te bieden heeft. Het lage water maakte de eerste ervaring groots. Vanuit de roeiboot keken we uit op grootse bruggen, hoge dijken, een gigantische tribune en schattige kanoërs. Het was druk en chaotisch, maar tegelijkertijd gaf de ruimte en gevoel van rust en vrijheid.
Het was gebeurd. Phocanen maar ook de leden van R.V. de Waal mochten proeven aan nieuw roeiwater en de eerste halen zijn gemaakt. In elke roeier zit een diepgeworteld verlangen naar meer. Dit verlangen is door deze eerste ervaring harder aangewakkerd dan ooit. De eerste halen kunnen beter. Trainingen krijgen nieuwe mogelijkheden. Grootste nationale wedstrijden kunnen de tribune vullen. Paasbrunches bij familie kunnen altijd leger en het publiek kan altijd groter. Het is dit diepgewortelde verlangen waardoor Phocas uit zijn voegen barst en zijn ogen niet meer kan afwenden van dit mooie stukje Nijmegen. Het is gebeurd.
.